कोरा कागझ

बऱ्याच दिवसांनी सविस्तर अशी पोस्ट लिहावीशी वाटली, निमित्त झालं ते कोरा कागझ चित्रपटाचं !

पूर्वी कधीतरी हा चित्रपट पाहिला होता पण यातलं ते गाणं ऐकलं की तेव्हापासून नको बाई असले रडके पिक्चर असं मनात वाटून जायचं.
जीवनकथा सांगणारे चित्रपट मला स्वतःला फार आवडतात. त्यामुळे पुन्हा एकदा अशा रडक्या चित्रपटांच्या नादी लागायचं काम कितीही वेळा नाही ठरवूनही मी करत असतेच, कहर म्हणजे पूर्वी असे चित्रपट पहाताना अक्षरशः घळाघळा रडायला यायचं मला, आता जरा निवलंय ते प्रकरण .. (हुश्श .. वाचले )

तर ... कोरा कागझ

एक छान सुरस कथा. साधी सोपी गोष्ट, चारचौघांच्या घरात सहज घडेल अशी मांडणी, पण आशय किती खोल.
श्रीमंत घरची मुलगी एका सामान्य परिस्थिती असलेल्या पण बुद्धिमान, देखण्या आणि कष्टाळू मुलाच्या प्रेमात पडते. लग्न करून संसार थाटते. मुलीच्या आईची सतत हिच्या संसारात लुडबुड. तिच्या सुमार परिस्थितीवरून सतत टोमणे आणि तीचा संसार चालवायला आपण स्वतःच पुढाकार घेण्याचा कहर वेडेपणा करणारी ती माऊली. तिच्या त्या मूर्खपणात इकडे लेकीचं आणि जावयाचं बिनसतं. नवरा रागीट आणि बायको सगळ्यांचं मन जपायला जाणारी... पण तरीही झुकतं माप आईकडे... अखेर मुलाच्या आत्मसन्मालाला अनेक प्रसंगांतून ठेच लागत जाते आणि एक दिवशी संसार मोडतो. जावई लेकीला माहेरी पाठवून देतो ते कायमचंच...

इतके दिवस संसार सावरून घेत काहीसे गप्प झालेले लेकीचे वडील अखेर एक दिवशी आपला संताप, दुःख व्यक्त करतात. लेकीच्या आईला तिच्यामुळेच लेकीचा संसार उध्वस्त झाला ही जाणीव करून देतात आणि लेकीलाही तिच्या चुकीची जाणीव करून देत चांगलीच कानउघडणी करतात, पण ... तोवर वेळ निघून गेलेली असते.

इकडे तो ... मनाने उध्वस्त झालेला...शहर सोडून, नोकरी सोडून कायमचं कुठेतरी निघून जातो.

मध्ये बराच काळ लोटतो. आता ती एकाकी पडलेली आणि तोही दुसऱ्याच कोणत्यातरी शहरात तिच्याचसारखा एकाकी पडलेला...

रोज संध्याकाळच्या विशिष्ट वेळेला ती वाट बघते, तो परतून येण्याची ... पण तो कधीच येत नाही

कोऱ्या कागदासारखं आयुष्य .. कोरंच रहात

अखेरीस,
एका क्षणी दोघे चुकून भेटतात ... कैक वर्षांनी ... आणि मधल्या काळाचं अंतर मिटतं. क्षणाच्या रागाने, थोड्याशा गैरसमजांनी तुटलेलं नातं पुन्हा जुळतं ते दैवी कृपेनेच असंच म्हणायला हवं...
पण
प्रत्यक्ष आयुष्यात असं फार फार क्वचितच घडत असावं.
एकदा गैरसमज झाले की माणसं ते दूर करण्याची संधीच देत नाहीत कोणालाच आणि रागाच्या भरात केलेली एक चूकही माणसाचं जीवन उध्वस्त करून जाते ते कदाचित कायमचंच !

हेच शिकवणारा हा चित्रपट

जया बच्चन, विजयानंद, सुलोचना, ए.के.हंगल ... सगळ्यांचीच कामं अप्रतिम झालेली आहेत. गाणी तर एक से एकच ...
पण आपण कलाकृतीचा आनंद घेताना मनोरंजन तर करून घ्यावंच पण अशा चित्रपटातून जगण्याप्रती दिलेली शिकवणूकही आत्मसात करत करत पुढे जावं असं मला वाटतं.

वाईट घटना घडल्या की नेहमी चित्रपटांना दोष दिला जातो, कदाचित काही लोकांच्या, गुन्हेगारी प्रवृत्तीच्या लोकांच्या डोक्यावर, मनावर चटकन ते तसे चित्रपट बिंबतही असतील, ना नाहीच... पण याच न्यायाने, जेव्हा असे चांगले, दर्जेदार चित्रपट पडद्यावर येतात तेव्हा त्यांचाही परिणाम माणसांवर खरंतर व्हायला पाहिजे. चित्रपट हे जीवनाचंच प्रतिबिंब आहे, त्यामुळे कोणताही चित्रपट बघताना त्यातला आशय आणि जीवनामृत रसरसून प्यायला पाहिजे असं मला आवर्जून सांगावसं वाटतं.

धन्यवाद
- मोहिनी घारपुरे - देशमुख

Corn Spinach Sandwitch

This is a simple and easy to make recipe. I recently tried this recipe and thouroughly enjoyed making and eating it as well ! 

Here is a stepwise recipe of corn spinach sandwitch. Do try and let me know your valuable reply !!!

STEP 1

Boil the spinach and corn in a douuble boiler. 

STEP 2

Blanch the spinach

STEP 3

Make a white  sause and add corn and spinach in it. 

(white sause recipe - first saute 2 spoons of all purpose floor on butter on low flame. then add abt one and half cup of milk in it. avoide lumps. let it cook and then add cheese into it. )

STEP 4 

Apply butter on a side of bread and fry those slices on a pan. 

STEP 5

Now add the filling on the bread and cover the slices with onother two slices of bread 

STEP 6

Here, Your delicious CORN Spinach Sandwitch is ready !!! 

Eat those yummy, home cooked, delicious sandwitches and ENJOY !!!

Mohinee Gharpure Deshmukh 

घरातल्या गोष्टी

सारखं काहीतरी होतंय

धुमसतंय, शिजतंय, कुजतंय, बरसतंय

घराच्या चार भिंतींच्या आत

सारखं काहीतरी घडतंय 

ही अशी रेघोट्यांसारखी घर दिसत रहातात एका रेषेत नजरेसमोर. प्रत्येक घराचा आकार वेगळा, श्वास वेगळा, वळण वेगळं आणि आयुष्य वेगळं

माणसं वेगळी .. पात्र वेगळी 

घटना त्याच ... प्रसंग तेच 

नाट्यही तेच तेच 

घर नावाच्या संस्थेच्या आत अडकलेत श्वास, गुदमरलेत श्वास 

घर जपावं, घर टिकावं .. नाती जपावी .. नाती टिकावी 

आपल्यातलं आपलेपण मागे टाकावं, ते विझवून नात्यांना आपल्या रक्ताचं तेल अर्पण करत जावं. सदोदित .. हेच हेच करत रहावं.

कोणी उपाशी राहिलं तर घर मुक्याने रडतं.

घराच्या चार भिंतींना उपाशी माणसाचं मन कळतं

घरातल्या नात्यांना ते दिसतं .. कधीकधी कळतं .. एरवी कळत नाही

भुकेलेल्या माणसाच्या घरातले लोक त्याच्या भुकेची पर्वाही करत नाहीत... अशीही घरं असतात !

घर म्हणजे नाती जपणं, घर म्हणजे प्रेम देणं वगैरे वगैरे गुलाबी गोष्टी 

आपल्या जागी बरोबर असतात.

तरीही धुमसत असतात काही घरं सतत

मग पोर बिचारी निघते मरायला... 

अब बस ... बोहोत हो गया ... अब नहीं झेल सकते हम

असं म्हणत एखादी मुलगी गोड गोड हसत, आपले अश्रू लपवत नदीमायेच्या मीठीत विसावून जाते.. जाता जाता आईबापाला नमस्कार करायला व्हिडीओ कॉल लावते ..

आठवली असेल ना ती .. तीच ती 

तिचा नवरा म्हणाला जा .. मर .. मरता मरता व्हिडीओ मात्र नक्की बनवून पाठव 

तिनं ते ही केलं .. आपल्या मरणाचा व्हिडीओ बनवला ... बिचारी म्हणून गेली, माझ्या मरणासाठी मीच जबाबदार ... इतके तिचे श्वास गुंतले होते तिच्या घरात

पण कोणालाच नाही कळलं ... अखेरपर्यंत ! 

अशीही असतात काही घरं !!

मन जपणाऱ्या घरातली आई सतत दुर्मुखलेली का असते ?

नाती जपणाऱ्या घरातला बाबा सतत चिंतातूर का असतो ?

अशा घरातली मुलं बिचारी सतत भुकेलेली का दिसतात ? 

आपल्या घासातला घास दुसऱ्याला देणारी ही कुटुंब सतत नात्यांमध्ये घुसमटलेली का दिसतात ?

- मोहिनी 

व्यसनांच्या विळख्यातून सुटायचंय ? मग मी घेतलेल्या या मुलाखती एकदा गंभीरपणे ऐकाच !

व्यसनं ही समाजाला लागलेली कीड आहे असं मला वाटतं. व्यसनं करणाऱ्यांचं वाढत प्रमाण आणि व्यसनांनी केव्हाच ओलांडलेल्या सामाजिक मर्यादा ही खरंतर आपल्या सर्वांसाठी प्रचंड काळजीची बाब आहे, मात्र आपण आधुनिकतेच्या नावाखाली व्यसनांचं समर्थन करू लागलो आहोत जे अतिशय चुकीचं आहे. व्यसनी माणूस किंवा बाई किंवा कुटुंबातील कोणीही व्यक्ती स्वतःच्या व्यसनांच्या विळख्यात स्वतःबरोबरच आपल्या कुटुंबाचीही वाताहत लावत असते. परंतु आपण कुटुंबिय बरेचदा फार वेळ दवडतो आणि व्यसनी व्यक्तीला इलाज घेण्याच्या टप्प्यापर्यंत आणता आणता फार उशीर करतो. या सगळ्यात आपल्याला जो मनस्ताप होतो आणि आपली जे बेअब्रू होते ते सगळं परत कमावणं अनेकांना जमतही नाही. अनेक आयुष्य निष्पाप असूनही उध्वस्त होतात, कारण त्यांच्या घराला ही व्यसनांची कीड लागलेली असते. 

व्यसनांच्या विळख्यातून या समाजाला सोडवणे ही पत्रकार म्हणून आणि एक जबाबदार नागरिक म्हणून मला माझीच जबाबदारी वाटते. जेव्हापासून या समस्येचे गांभीर्य जाणवले तेव्हापासून तर या समस्येचे समूळ उच्चाटन करण्यासाठी मी खारीचा वाटा उचलू पाहिला आहे. 

माझ्या मनात या प्रश्नाचे जे जे कंगोरे मला दिसले, जाणवले, त्या विषयी मी अंतःप्रेरणेने आणि मला शक्य होईल तसंतसं काम करायला लागले. 

महाराष्ट्र पत्रकार संघाच्या व्यासपीठावर जेव्हा मला गेल्या वर्षी काम करण्याची संधी मिळाली तेव्हा मी मुक्तांगणच्या संचालिका मुक्ता पुणतांबेकर यांना आमंत्रित करून सोशल ड्रिंकींग या विषयावर त्यांची मुलाखत घेतली. तसंच काही दिवसांपूर्वी ब्राह्मण उद्योगब्रह्म ग्रुपच्या व्यासपीठावरून तरूणांमधील व्यसनाधीनता या विषयावर निर्धार व्यसनमुक्ती केंद्राचे निवासी संचालक तुषार नातू यांची मुलाखत घेतली.

मित्रांनो,

हा ब्लॉग वाचणारे तुम्ही जर कोणत्याही प्रकारच्या व्यसनांचे अधीन असाल, मग प्रमाण कितीही असो, कमी जास्त खूप जास्त .. तरीही या दोन्हीही मुलाखती आवर्जून संपूर्ण ऐका आणि तुमचं व्यसन आजच सोडा. त्यासाठी काही मदत लागली तर मला जरूर संपर्क करा, मी आपल्याला योग्य त्या व्यक्तींचे मार्गदर्शन मिळवून देईन. पण मित्रांनो, काहीही झालं तरीही व्यसनं करू नका. व्यसनांनी जीवनाची जी राखरांगोळी होते ती खरंतर अपयशानेसुद्धा होत नाही. एकवेळ अपयशी माणसाला चांगले मित्र किंवा समाजातील चांगले लोक आपलसं करतीलही परंतु, व्यसनी असलात तर तुम्ही स्वतःच स्वतःच्या हाताने जीवन उद्ध्वस्त करत आहात आणि तुमच्या कुटुंबाचंही जीवन तुम्ही सतत धोक्यात आणत आहात हे लक्षात घ्या आणि आजपासूनच स्वतःला बदलायला सुरुवात करा.

व्यसनांपासून स्वतःला सोडवा आणि तुमचं आणि तुमच्या कुटुंबाचं जीवन पुन्हा फुलवा...

- मोहिनी घारपुरे - देशमुख 

(तुम्ही जर ही पोस्ट वाचून आणि या मुलाखती ऐकून स्वतःला बदललंत, किंवा तुम्हाला जर व्यसनांपासून मुक्ती हवी असेल तर कृपया कमेंटमध्ये तुमची प्रतिक्रिया कळवा)

श्री.तुषार नातू सरांची मी घेतलेली मुलाखत ... जरूर पहा

आदरणीय मुक्ता पुणतांबेकर यांची मी घेतलेली मुलाखत जरूर पहा.

 

FameGame Webseries

माधुरी दीक्षित ताईचा फेमगेम पाहिला.. जबरदस्त आहे.

क्षणाक्षणाला उत्कंठा वाढत नेणारा ही वेबसिरीज..
अनामिका आनंदच्या आयुष्याबद्दल जास्त काही लिहीण्यापेक्षा ते स्क्रीनवर पहाणंच बरं.
मी ते सगळं लिहून भांडाफोड करणाऱ्यातली प्रेक्षक नाही.
मला जे लिहायचंय ते अर्थातच माधुरी बद्दल .. मी तिची फॅन आहे म्हणून तर लिहीतेच आहे, पण मी लिहीलेलं तिच्यापर्यंत कधी ना कधी नक्की पोचेल आणि मला तिच्याकडून शाबासकी मिळेल म्हणून मी हे लिहीतेय.. (हा प्रामाणिकपणा कोणाला आवडेलही कदाचित, कोणाला आवडणार नाही.. त्यांनी माफ करा.)
माधुरी ताईनी वेबसिरीज या नव्या माध्यमातून काम करण्याचा निर्णय घेतला ते एक बेस्ट काम झालं. कारण आता तिचं वय स्पष्ट दिसू लागलंय, तरीही तिची क्रेझ कमी झालेली नाही. त्यातून तिनी मागे जो बकेटलिस्ट नावाचा मराठी चित्रपट केला त्यानंतर तिच्यावर जी टीका झाली, त्या सगळ्यांचं तोंड बंद झालं असावं ही वेबसिरीज पाहून हे नक्की.. माझंही झालं असं मी म्हणेन. कारण, बकेटलिस्ट हा एक पाचकळ विषय घेऊन त्यावर काहीतरी अतिरंजीत कॉमेडी वास्तव घेऊन माधुरीने लीड रोल करावा हे मला आवडलं नव्हतं. अर्थात इथे मी जितके कठोर शब्द वापरतीये, तितका मला त्या बकेटलिस्टसाठी तिचा राग नाही.. ती माधुरीच आहे म्हणून आणि ती लाडकी आहे, चुकला एखादा निर्णय तिचा तर मी समजू शकते तिला.. सो .. ते सगळं जाऊदे..
आता ही वेबसिरीज .. यात माधुरीने आपला जलवा दाखवण्यात जराशीही कमी केलेली नाही. शिवाय अनामिका आनंदच्या पात्राला तिने चांगला न्याय दिला आहे. तिची मुलगी म्हणून निवडली गेलेली अभिनेत्री सुरुवातीला तिच्या लुक्समुळे खटकते पण त्या पात्रासाठी तीच योग्य आहे असं शेवटपर्यंत वाटत रहातं.. तिचा मुलगा म्हणून जो निवडलाय तो तर अगदीच परफेक्ट आहे त्या कॅरेक्टरसाठी हे निश्चित..
मग काय आवडलं नाही, तर माधुरीचा म्हणजे अनामिका आनंदचा कोस्टार, मनीष खन्ना जरा आणखी बरा निवडला असता तर .. म्हणजे माधुरीबरोबर खुद्द अक्षय खन्नालाही घेता आलं असतं. संजीव कपूर तिच्या नवऱ्याच्या भूमिकेत योग्य वाटतो आणि सगळ्यात तिची आई सुहासिनी मुळेही चांगलीच लक्षात रहाते. मकरंद शेवटी एका सरप्राईज भूमिकेत समोर येतो, फारसे संवाद नसूनही अभिनयाच्या बाबतीत तो ग्रेटच माणूस निवडलेला असल्याने ती भूमिकाही सहीच वाटते.
बाकी वेबसिरीजची स्टोरी नावाशी साधर्म्य राखून आहे आणि तिची मांडणीही अप्रतिमच झालेली आहे. तो अनाथ मुलगा माधव, त्याच्या पात्राशी त्या कलाकाराने पूर्ण न्याय दिलेला आहे.. शेवटी जेव्हा माधव आणि अनामिकाची मुलगी अमू प्रेमात पडलेलं दाखवलंय ते बघणं जरा असह्यच झालं मला.. पण ठीक .. कथानकाचा फ्लो परफेक्ट राखला जातो.
सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे, फ कारी भाषा या वेबसिरीजमध्ये तरी अतिजास्त वापरलेली नसल्याने कानांना जरा सुसह्य झालं.
माधुरीने वेबसिरीज या नव्या माध्यमातून काम करतानाही आणि काळाची कितीही गरज असली तरीही आपली डिग्नीटी सोडली नाही.. साधा एक किसींग सीन वगैरेही तिने दिलेला नाही याचं फार फार समाधान वाटलं.
बाकी फेम गेम मात्र एकदा पहायलाच हवा.
अनामिका आनंदही लक्षात रहातेच आपल्या अखेर हीच या फिल्मी दुनियेची खरी कथा आहे.. पण हल्ली माधुरीताईच्या पिढीपासून बऱ्याच मुलींनी ती बदलली आहे. यात विद्या बालन, परिणिती चोप्रा यांची नावं विशेषत्वाने समोर येतात, कारण या मुलींनी स्वतःची पॅशन म्हणून हे क्षेत्र निवडलं आणि आपल्या कामाची गरज म्हणून अनेक तडजोडी या अभिनयापुरत्या मर्यादीत ठेवत, पुढे आपली पावलं वहावत जाऊ दिली नाहीत. तसंच, यांचे कुटुंबीयही कधीच यांच्याविरोधात आलेल्या कोणत्याही पापाराझींच्या फालतू वावड्यांमुळे हादरून गेले नाहीत ना त्यांनी आपल्या मुलींना लोक काय म्हणतील या सबबीखाली त्यांच्यातली गुणवत्ता मारून टाकली नाही हे मला फार फार विशेष वाटतं.
अनामिका आनंद ही जरी या दुनियेची एक बाजू असली तरीही माधुरी दीक्षित ही सुद्धा याच दुनियेची दुसरी सोनेरी बाजू आहे एवढंच मला अधोरेखित करावसं वाटतं, आणि येणारा काळ हा अशा असंख्या माधुरींचा असावा एवढीच मनोमनी प्रार्थना करावीशी वाटते..
- मोहिनी घारपुरे - देशमुख

ही पोस्ट माधुरीताईपर्यंत पोचेल का ? .. आणि तिचा मला रिप्लाय येईल का ?
हे सोशल मीडिया ही पोस्ट माधुरी ताईपर्यंत पोचू दे ..आणि तिने मला रिप्लाय देऊ दे ... खुल जा सिम सिम ...

FLOAT

एक छोटासा मुलगा, त्याचे वडील त्याला हाताला धरून चाल चाल पाव पाव करत चालायला शिकवत आहेत. मुलाची चार दोन पावलं पडताना वडीलांचा चेहरा कौतुकाने खुलून आला आहे. इतक्यात एक छोटसं गवताचं नाजूकसं फूल त्यांना दिसतं. पोरगं ते हातात पकडतं आणि वडील त्याला अलवार फुंकर मारतात. फुल कापसासारखं हवेत उडून जातं.. आणि त्या फुलासारखंच ते छोटंस मूलही हवेच्या झोतावर आकाशात तरंगायला लागतं... एवढा वेळ कौतुकाने आपल्या पोराचं चालणं बघत बसणाऱ्या बापाच्या डोळ्यात एकाच वेळी क्षणार्धात आश्चर्य आणि धक्का दोन्हीही दिसतं..

आपल्या पोराला उडता येतं ? हा धक्का पचवणं बापासाठी खूप अवघड. 

आता हा गौप्यस्फोट लोकांसमोर होऊ नये यासाठी बाप धडपड करायला लागतो. पोराला एका बंद, अंधाऱ्या खोलीत कोंडून ठेवतो.. तर तिथेही पोरगं हवेवर तरंगायला लागतं. हे असं किती दिवस त्याला कोंडून ठेवणार .. म्हणून मग त्याला शाळेत पाठवतो. शाळेत पाठवताना त्याला जॅकेट घालून लपवण्याचा प्रयत्न करतो, त्याने हवेत उडायला लागू नये म्हणून त्याच्या पाठीवरल्या बॅगेत वजन म्हणून दगडं भरतो.. पण छे .. कशानेच काहीच फरक पडत नाही. हवा आली की पोरगं उडायला लागतं. 

एकदा तर गंमतच होते, शाळेतून घरी येताना मध्येच बाग लागते आणि पोरगं वडिलांचा हात सोडून अक्षरशः त्यांच्या तावडीतून आपली सुटका करून चक्क कंपांऊंड वॉलवरून उडत उडत बागेत जाऊन पोचतं. लोकांना हे दिसू नये म्हणून वडील त्याचा पाठलाग करतात आणि उडणाऱ्या आपल्या पोराला जबरदस्तीने जमिनीवर आणतात, त्याला पकडून ठेवतात.. अखेरीस अपराधीपणे विचारतात ... "व्हाय यू जस्ट कान्ट बी नॉर्मल ?"

हा सगळा प्रकार पाहून बागेतली मुलं आणि त्यांचे आईवडील डोळे विस्फारतात... आणि मग क्षण दोन क्षणाची शांतता ...

अखेरीस वडील स्वतःच झोक्यावर बसतात आणि उडणाऱ्या मुलाला मांडीवर घेऊन झोका खेळता खेळता एका क्षणी त्याला हवेत तरंगायला मोकळं सोडून देतात. पोराला जाणवावं की तो वेगळा असला तरीही या जगात एकटा नाही, तर त्याचा बाप त्याच्या सोबत आहे म्हणून स्वतः वडील झोक्यावर झुलत मुलाबरोबर हवेत तरंगण्याचा आनंद घ्यायला लागतात...सगळं जग विसरून जेव्हा ते आपल्या वेगळेपणाचा आनंद घेतात तेव्हा बागेतली लोकं स्तब्धपणे पहात रहातात आणि हे बापलेक आता आपल्या एका निराळ्याच आनंदी जगात प्रवेश करून जगण्याचे क्षण सोबत साजरे करत असतात. 

डिस्ने प्लस हॉटस्टारवर ही शॉर्टफिल्म पाहिली आणि फिल्मच्या शेवटी दिग्दर्शकाने दिलेल्या मेसेजने माझं मन हळवं झालं. स्क्रीनवर मेसेज येतो .. 

For Alex

Thank you for making me a better dad

Dedicated with love and understanding to all families with children deemed different 

( प्रिय अॅलेक्स,

मला एक चांगला पिता बनवल्याबद्दल तुझे आभार.

ही फिल्म प्रेम आणि समंजसपणाने त्या सर्व कुटुंबांना अर्पण, ज्यांच्या घरात निराळी मुलं वाढत आहेत.)

या फिल्मबद्दल गुगलसर्च केल्यावर जी माहिती मिळाली ती वाचून आणखीनच हळवं व्हायला झालं. कारण ही फिल्म बनवणारा आणि लिहीणारा बॉबी रूबिओ याची ही सत्यकथा आहे. त्याचा मुलगा अॅलेक्स स्वतः ऑटीस्टीक आहे, आणि त्यावरूनच बॉबीला ही फिल्म लिहिण्याची प्रेरणा मिळाली. 

पिक्सारच्या स्पार्कशॉर्ट्स प्रोग्राम अंतर्गत ही फिल्म रिलीझ करण्यात आली, याचं कारण पिक्सारने अशा सर्व कथा, ज्या लोकांना सांगायच्या आहेत आणि ज्यात निराळा संदेश आहे त्यांना स्पार्कशॉर्ट्स असे नाव देऊन त्या या उपक्रमांत समाविष्ट केलेल्या आहेत. मुख्य म्हणजे, या उपक्रमात वर्षभरातून एखाददोनच फिल्म्स समाविष्ट केल्या जातील, ज्या लो बजेट फिल्म असल्या तरीसुद्धा त्या फिल्म्स मोठ्या प्रमाणावर आणि वेगाने सामाजिक बदल घडवू शकतील एवढा परिणाम साध्य करतील. 

फ्लोट .. नावातंच सगळं काही सांगितलंय .. पण आपल्याला त्या अर्थापर्यंत पोचण्यासाठी फिल्म पहावी लागते. अगदी तसंच जसं आपल्याच घरातल्या निराळ्या क्षमता असलेल्या मुलांच्या मनाचा तळ गाठण्यासाठी आधी सारं जग आपण ढवळून काढतो आणि मग सरतेशेवटी आपल्याला कळतं की त्यापेक्षा आपलं मूल आपल्याला प्यारं .. मग ते कसं का असेना ..

फिल्ममध्ये जेव्हा तो बाप चिडून त्या मुलाला म्हणतो, "व्हाय यू जस्ट कान्ट बी नॉर्मल .. ?" तेव्हा त्या बापाची हतबलता, चिडचिड आणि समाजाच्या चौकटीत न बसणाऱ्या असल्या एका निराळ्या क्षमता असलेल्या मुलाचा बाप होण्यातलं आपलं दुर्दैव, त्या बापाची अगतिकता सारं सारं एका क्षणात आपल्यापर्यंत पोचतं.. आणि अखेर जेव्हा बापाला लक्षात येतं, की त्याला, ज्याच्यात निराळ्या क्षमता देवानं दिल्या आहेत त्याला बदलणं तर शक्य नाही, पण आपण त्याच्यासाठी शक्य तितकं बदलून दोघांचंही आयुष्य फुलवू शकतो मग जग काही का म्हणेना .. हे जेव्हा त्याला उमगतं तेव्हा त्याच्या चेहऱ्यावरचा आनंदी भाव.. साऱ्या जगापेक्षा निराळंच त्या दोघांचं जग.. जिथे स्वीकार आहे, प्रेम आहे आणि दुसऱ्याच्या अक्षमता किंवा निराळ्या क्षमतांचा आदर आहे .. ते जग किती सुंदर दिसतं.. प्रेक्षक म्हणून आपण त्या जगात केव्हाच जाऊन पोचतो.

या फिल्मची प्रोड्युसर क्रिसी कबाबा एका मुलाखतीत म्हणते, जो जसा आहे तसा त्याचा स्वीकार करून त्यांचं व्यक्ती म्हणून असणं साजरं करायला शिकवणारी ही फिल्म आहे..

खरंच आहे, आपल्याकडे माणसं जशी आहेत तशी आपण त्यांना स्वीकारत नाही, तर प्रत्येक माणसाला आपण सिस्टीमप्रमाणे, समाजाच्या नियमांमध्ये, चौकटींमध्ये बसवण्यासाठी बदलण्याचा वृथा अट्टहास करतो. पर्यायाने आपल्या पदरी बरेचदा माणसांबद्दल निराशाच पदरी येते. याचं कारणंच हे आहे, की माणसांचं व्यक्ती म्हणून असणं आपल्याला कळत नाही, त्यांची सुखदुःख, त्यांच्या क्षमता नि त्यांच्या मर्यादा या कशाशीच आपल्याला काहीच करायचं नसतं, आपल्याला फक्त सिस्टीममध्ये बसणारी माणसं हवी असतात आणि त्यासाठी आवश्यक त्या चौकटीतल्या क्षमता नि मर्यादा त्यांच्याकडे असल्याच पाहिजेत असा आपला अट्टहास असतो. मग, जेव्हा निराळी बालकं जन्माला येतात तेव्हा आपण त्यांना पचवू शकत नाही... आपण त्यांना समजून घेऊ शकत नाही. त्यांच्यातलं वैगुण्यच आपण पहात रहातो, त्यांना आणि त्यांच्या कुटुंबियांना जीव नकोसा होईपर्यंत आपण कावळ्यासारखे त्यांना चोची मारत रहातो.. कधी शब्दांनी ... कधी कृतीतून .. आपला अस्वीकार दर्शवत रहातो.. पण त्यांना बदलण्यापेक्षा आपण स्वतःला बदललं तर हा विचारही आपल्याला नकोसा असतो. 

याबाबतीत करोनाकाळात विदर्भात झालेली एक सत्यघटना आठवते. एका गावात डॉक्टर असलेल्या एका व्यक्तीने कुटुंबासह आत्महत्या केल्याची बातमी एके दिवशी पेपरात वाचली, कारण वाचलं तेव्हा जीव कळवळला. त्यांच्या मोठ्या मुलाला एका कानाने ऐकू येत नव्हतं, तर गावातले लोक त्याला खूप त्रास देत.. त्या आपल्या मुलाचा असा छळ सहन होत नाही म्हणून डॉक्टरांनी अखेरीस कुटुंबासमवेत मृत्यू स्वीकारला... अरेरे ही बातमी आजही डोळ्यांपुढे दिसते. त्या कुटुंबाचा फोटो डोळ्यांपुढे अस्पष्टसा दिसतो. ज्या गावाला वैद्यकीय सेवा पुरवली तिथली माणसं त्याच डॉक्टरांच्या दिव्यांग मुलाशी असे क्रूरपणे कसे काय वागत होते... प्रश्नचिन्ह उभं राहिलं.

माणसांना आपल्यापेक्षा निराळं काहीतरी दिसलं की त्याची टर उडवण्याची, त्याला त्रास देण्याची एक क्रूर बुद्धी आपोआपच होत असावी बहुधा, ज्यांच्यात सत्व गुण आहे ते तरी किमान अशा प्रकारे दुसऱ्यांना छळायला जात नाहीत. बाकी सगळा आनंदच असतो. 

म्हणूनच, फ्लोट सारखी फिल्म पहाताना एका वेगळ्या सुंदर पद्धतीने या वेगळेपणाला मांडलं गेल्याबद्दल फार फार कौतुक वाटलं. वेगळ्या क्षमता असलेलं मूल हे त्याच्या क्षमतांसह स्वीकारलं तर किती सुंदर असू शकतं हा विचार या फिल्मने दिला..

विशेषतः ऑटीस्टीक मुलं जी आपल्याच दुनियेत आपल्याच विचारांवर अहोरात्र तरंगत असतात .. त्यांच्यासाठी फ्लोट हे नाव किती सार्थ आहे या फिल्मचं असं मनोमनी प्रकर्षाने जाणवलं.

मला खात्री आहे, तुम्हालाही ही स्पार्कशॉर्ट फिल्म नक्कीच आवडेल.. जरूर पहा..

- मोहिनी घारपुरे - देशमुख