मोठी बहीण असली की आपसुकच आपल्या वाट्याला मायेची काकणभर जास्तच ऊब येते. म्हणजे आईच्या मायेनं, आईनंतर आपलं कोणी करत असेल तर ती म्हणजे ताई..
ती जीव लावते पण तिचा धाकही असतो. ती भांडते, अधिकार गाजवते, पण तरीही त्यामागचं प्रेम लपत नाही. ती आपल्यापेक्षा वयानी फार मोठी नसते पण तरीही आईच्या सावलीसारखी ती आपली काळजी घेत रहाते. लहानपणी एकत्र खेळताना आपण धडपडलो तर तिचा इवलासा जीव घाबरतो खरा पण आपल्याला ती ते कळू देत नाही. तिच्या वयानुरूप आणि समजेनुसार प्रथमोपचार करून मोकळी होते.. आपल्याला साधी सर्दी झाली तरीही सतत उगी उगी करेल, खोकला झाला तर पाठीवरून हात फिरवेल आणि ताप आला तर सतत थोड्या थोड्या वेळाने आपल्या जवळ येऊन कपाळावर हात ठेऊन चेक करत राहील ..
ताई मोठी होते, सासरी जाते पण तिचं आपल्याप्रती जराही दुर्लक्ष होत नाही. ती सासर आणि माहेरची माणसं सहजी धरून ठेवते, आता तिची माया या सगळ्या माणसांनाही मिळत असतात, पण ती आपल्याला विसरत नाही .. अशावेळी खरंच तिचं कौतुक वाटतं.
नंतर आपण मोठे होता होता आपापल्या विश्वात रमून जातो.. मैत्रिणी वगैरे तर मागच्याच कुठल्यातरी वळणावर सुटून गेलेल्या असतात .. मग उरतो आपण एकटे .. पण तरीही ही मोठी बहीण, ताई , आपली हक्काची मैत्रीण बनून आपल्या आयुष्यात जणू जीनीसारखी इन्व्हीझीबल मोडमध्ये वावरत असते. आपल्याला हवं तेव्हा आपण एकमेकींशी बोलू शकतो हेच या नात्याचं सर्वात मोठं सुख..
अगदी छोटी मोठी आठवण, आयुष्यातली सुखदुःख आपण हक्काच्या मैत्रिणी एकमेकींसह वाटून घेत जातो .. आणि पुन्हा आपल्याला आयुष्यात रममाण होऊन जातो ..
या नात्यातले असंख्य पदर असेच तरल, सुखद आणि संस्मरणीय ..
ताई असली तरीही तिची किंमत कळत नाही असेही अनेक भाऊबहीण ( महाभागच म्हणायला हवं खरं तर यांना) आहेत , त्यांना पाहून वाईट वाटतं..
म्हणून तुमच्याकडे एखादी अशी काळजीवाहू, प्रेमळ, गुणी आणि सतत ताईगिरी करणारी ताई असेल तर तिला जपा, तिला जीव लावा, आणि कधीही अंतर देऊ नका हेच सांगेन ..
- मोहिनी
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा